Even wat anders
Geplaatst: vr 03 okt 2014, 00:18
Het is hier regenseizoen in Gambia, 5 uur ‘s middags. Warm maar droog en het lijkt erop dat het nog wel even droog blijft.
Eric heeft een klein restaurantje in Sanyang, het eten is er goed dus waarom niet. Hapje eten, pilsje erbij en wat kletsen en we kunnen rond 7 uur wel weer thuis zijn. We hebben net twee pups (opgedrongen gekregen) geadopteerd en die willen ook op tijd eten, dus kunnen we niet te lang wegblijven. Zal geen probleem zijn.
Echter, als we net zitten te eten komen er toch wat druppels naar beneden. En dat worden er meer, veel meer. Binnen enkele tellen staat alles blank. Maar we zitten droog en het zal zo wel weer overgaan toch?
Nou, niet dus. Het houdt niet op. Net als je denkt dat je het ergste van het regenseizoen wel gehad hebt wordt je weer pootje gelicht. Hier de hele avond blijven zitten kan niet, we moeten terug. Ik ren/spring dapper over de plassen naar onze Defender en weet zonder helemaal zeiknat te worden in de auto te komen. Doe de passagiersdeur van het slot zodat Pia aan kan komen spurten en meteen instappen. So far, so good.
Blower aanzetten om de voorruit schoon te blazen, da’s wel noodzakelijk want er is wat water binnengekomen. Tis een Land Rover he. Die zijn van nature niet waterdicht, zit in hun genen.
Maar goed, we rijden op het asfalt op huis aan. Niet te hard want er stroomt nogal wat water over de weg. Maar over een kilometer of 6 zullen we de bush in moeten. En dan wordt het spannend: een plas water van anderhalve kilometer lang! En daar moeten wij doorheen. Pfoei!
Voor de zekerheid maar in lage gearing en difflock. Gaan rijden en vooral niet meer stoppen, want wie ga je bellen als je hier vastrijdt? In Nederland belden we Mark, Gerard, Jaap, Bert en voordat je het weet komen er 20 mensen met een Land Rover om je te redden. Die brengen kabels, lieren, gevatte opmerkingen en vooral camera’s mee om alles vast te leggen. Die vinden dat geweldig, zelfs midden in de nacht. En als na al het modderworstelen, lieren en slepen alles weer veilig op het droge staat ga je met zijn allen nog even een pint pakken en nalachen. Maar hier?
Als we thuis zijn nemen we een pint en troosten op de mensen die we in Nederland hebben achtergelaten. Maar dan moeten we wel eerst thuis zien te komen, en dat lukt, we zijn niet zo bang. Die troostpint moet nog even wachten. Met 2 puppy’s is het net of je weer met kleine kinderen zit: stront en pis ruimen. Als het dan tijd is en je hebt je eerste pilsje open getrokken komen de termieten uit de grond. Shit! Zo’n invasie duurt ongeveer 3 kwartier. Het betekent zo snel mogelijk alle licht in huis en op de veranda uitdoen anders wordt je knettergek van alle vleugeltjes op je gezicht, in je nek, in je oren etc. Een lamp op de trap bij de veranda leggen en de honden en katten roepen. Doordat je maar 1 lichtpunt hebt gaan alle termieten daar opaf en hebben de honden en katten een gratis feestmaaltijd. Morgen vleugeltjes ruimen. En na 3 kwartier is het weer voorbij (tot de volgende invasie dan). Terug naar het pilsje. En dan eindelijk: proost jongens. Jullie hadden hier moeten zijn, jullie hadden het geweldig gevonden.
Eric heeft een klein restaurantje in Sanyang, het eten is er goed dus waarom niet. Hapje eten, pilsje erbij en wat kletsen en we kunnen rond 7 uur wel weer thuis zijn. We hebben net twee pups (opgedrongen gekregen) geadopteerd en die willen ook op tijd eten, dus kunnen we niet te lang wegblijven. Zal geen probleem zijn.
Echter, als we net zitten te eten komen er toch wat druppels naar beneden. En dat worden er meer, veel meer. Binnen enkele tellen staat alles blank. Maar we zitten droog en het zal zo wel weer overgaan toch?
Nou, niet dus. Het houdt niet op. Net als je denkt dat je het ergste van het regenseizoen wel gehad hebt wordt je weer pootje gelicht. Hier de hele avond blijven zitten kan niet, we moeten terug. Ik ren/spring dapper over de plassen naar onze Defender en weet zonder helemaal zeiknat te worden in de auto te komen. Doe de passagiersdeur van het slot zodat Pia aan kan komen spurten en meteen instappen. So far, so good.
Blower aanzetten om de voorruit schoon te blazen, da’s wel noodzakelijk want er is wat water binnengekomen. Tis een Land Rover he. Die zijn van nature niet waterdicht, zit in hun genen.
Maar goed, we rijden op het asfalt op huis aan. Niet te hard want er stroomt nogal wat water over de weg. Maar over een kilometer of 6 zullen we de bush in moeten. En dan wordt het spannend: een plas water van anderhalve kilometer lang! En daar moeten wij doorheen. Pfoei!
Voor de zekerheid maar in lage gearing en difflock. Gaan rijden en vooral niet meer stoppen, want wie ga je bellen als je hier vastrijdt? In Nederland belden we Mark, Gerard, Jaap, Bert en voordat je het weet komen er 20 mensen met een Land Rover om je te redden. Die brengen kabels, lieren, gevatte opmerkingen en vooral camera’s mee om alles vast te leggen. Die vinden dat geweldig, zelfs midden in de nacht. En als na al het modderworstelen, lieren en slepen alles weer veilig op het droge staat ga je met zijn allen nog even een pint pakken en nalachen. Maar hier?
Als we thuis zijn nemen we een pint en troosten op de mensen die we in Nederland hebben achtergelaten. Maar dan moeten we wel eerst thuis zien te komen, en dat lukt, we zijn niet zo bang. Die troostpint moet nog even wachten. Met 2 puppy’s is het net of je weer met kleine kinderen zit: stront en pis ruimen. Als het dan tijd is en je hebt je eerste pilsje open getrokken komen de termieten uit de grond. Shit! Zo’n invasie duurt ongeveer 3 kwartier. Het betekent zo snel mogelijk alle licht in huis en op de veranda uitdoen anders wordt je knettergek van alle vleugeltjes op je gezicht, in je nek, in je oren etc. Een lamp op de trap bij de veranda leggen en de honden en katten roepen. Doordat je maar 1 lichtpunt hebt gaan alle termieten daar opaf en hebben de honden en katten een gratis feestmaaltijd. Morgen vleugeltjes ruimen. En na 3 kwartier is het weer voorbij (tot de volgende invasie dan). Terug naar het pilsje. En dan eindelijk: proost jongens. Jullie hadden hier moeten zijn, jullie hadden het geweldig gevonden.
